Bryce en Zion

Vroeg uit de veren, we willen wederom lekker op tijd in Bryce zijn. We zijn er echter wel al achter dat geen dag te plannen is. Ook omdat we het leuk vinden dingen gewoon te laten gebeuren. We vinden de kleine dingetjes net zo leuk als de spectaculaire trekpleisters. Gekke koffiehoekjes in pompstations. Af en toe even spieken in een supermarkt. Even een burger in een tentje waar je normaal niet binnen zou stappen. Puur om onszelf te verassen en ook te zien hoe het werkt in de USA.

’s Ochtends even koffie en een broodje halen bij een pomp of diner om zo lekker relaxed op pad te gaan. De dag even door te nemen en geen tijd te verliezen als we daar geen zin in hebben.

Het wordt bijna saai maar onderweg veranderen de heuvels weer van plooiend naar grillig. Op een gegeven moment staat er een bordje dat er een soort van park is. Konden we niet in de lonelyplanet gids vinden. En onderweg hebben we geen internet. (Wel geprobeerd maar we zijn voor 17 dollar waarschijnlijk bij de poot genomen want de kaart werkt niet) Bij de afslag staat een bordje, voormalig filmset, Paria. Ik bedenk me niet en manoeuvreer de suburban het onverharde pad op. We weten niet wat we zullen aantreffen maar na een mijl of 3 wordt het landschap adembenemend, we stoppen bijna om de 100 meter om even te voelen en te proeven van de omgeving. De grootsheid van de bergen en de kleuren in het landschap eromheen. Wat een bijzondere ervaring. Geen mens in de verste verte te bekennen. De filmset die hier ooit geweest is blijkt door vandalen te zijn gedegradeerd tot de beelden die destijds zijn gemaakt en er is niets meer van te zien.

De eerste film die hier ooit is opgenomen is Sergeants 3, met Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis jr. ik ga m kijken nu J

Na ongeveer 1,5 uur tijd te hebben besteed in paria, vervolgen we onze weg. Her en der is de onverharde weg door weersinvloeden weggespoeld en mag ik de V8 4w drive even flink op karakter proberen, erg vervelend.

Na dit kadootje enigszins beduusd en voldaan de weg vervolgen en bij de 1e diner die claimt de beste zelfgemaakte appeltaart van de US te maken kopen we een flink stuk en een fikse bak koffie. Zo, hier tegenover zit een souvenirwinkeltje een zgn. Indian trading post. Wij binnen best leuke dingen, tot ze ongeveer 4 bussen met chinezen loslaten die als ware tazmanian devills door de winkel razen. Wij vluchten weer veilig de auto in.

Dan Bryce, Poeh wat een dag. We rijden Bryce binnen en meteen achter het bordje nationaal park valt onze onderkaak weer spontaan uit de plooi richting borstkas en vergapen we ons aan de oranje bergen die met groen zijn begroeid. Prachtig en we zijn nog maar aan de rand van het park.

We besluiten eerst onze overnachtingslocatie te checken, Bryce country cabins. We hadden ons hier best een beetje op verheugd, goed weer barbecue aan, kampvuurtje er bij. Maar…. regen. Helaas.
Bij de lokale supermarkt annex pompstation, snoepwinkeltje, restaurant en wat al niet meer doen we wat inkopen. Ik kan het niet laten om 2 flessen barbecue saus uit te kiezen uit het aanbod van ongeveer 50 soorten. 1 grote fles die er lekker uitziet en propageert “handmade” te zijn en een klein flesje van Jack Daniels. Gewoon omdat ik die wil proberen. (Wellicht een goed idee alle blogvolgers uit te nodigen de foto’s en films te komen bekijken tijdens het proeven?)Bij Bryce national park aangekomen lijkt het weer slecht. We besluiten het mooie te bewaren tot morgen en dan bij sunset point bij zonsopgang de Navajo trial te lopen. Gecombineerd met de queensgardens een hele trip voor de boeg.

Er is ’s avonds in de buurt een diner met live countrymuziek maar dat ziet er allemaal zoo gelikt en commercieel uit dat we er voor kiezen dat maar te laten voor wat het is. We volgen in “Tropic” waar de country cabins gesitueerd zijn, een bordje omhoog de bergen in waar op staat dat daar een gril en restaurant zou zijn.  Het bleek erg pretentieus in prijs maar mager in kwaliteit. Daarna naar de cabin terug, drankje en op bed. Om 19,30 ligt de familie Schnoing gestrekt terwijl de regen op het golfplaten dak klettert.


5.00 de wekker gaat. Slecht geslapen allemaal waarom? Zeg het maar. We snoozen nog 20 minuten en willen om 6.30 op sunset point zijn. Waar ik echter geen rekenschap mee heb gehouden met het zetten van de wekker is dat we een andere tijdzone in zijn gereisd en we dus eigenlijk een uur later leven. Uiteindelijk staan we om 07.00 uur aan de start van de Navajo trail. En hij is schitterend van bovenaf al, en als je er doorheen wandelt prachtig. We spreken onderweg een paar mensen over hun Amerika reis en op het laatst is er geen ontkomen meer aan. Weer omhoog. Onze belhamel heeft geen kik gegeven, wat een bikkel zeg.

Totaal een kleine 5 km. een hoogte klim van zo’n 250 meter. En dat vroeg op de ochtend? Om 10.30 checken we in bij de Subway voor 2 broodjes tonijnsalade, 1 broodje kaas en 2 large coffee to go.

Op naar Zion.

Van Zion weet ik ook niet precies wat het moet voorstellen. Onderweg regent het behoorlijk en we stoppen niet. Vlak voor Zion klaart het weer iets op en als we het national park binnenrijden snappen we meteen waarom zo veel mensen hierheen willen. Wat adembenemend mooi. Wéér heel anders, maar wederom niet willen missen zo mooi.  Ik ken mezelf aardig en raak ook redelijk snel verveeld. Van bergen en bomen etc. Maar dit is keer op keer weer een magische ervaring. Bijna niet te geloven en ook dit is zo groots en episch dat het niet te vatten is op camera of film. Uiteraard proberen wij dat wel driftig. Echter probeer ik overal ook ruim de tijd te nemen om de omgeving in mezelf op te nemen, Julia dingen uit te leggen, eekhoorns aanwijzen, en de geur die de bomen na een vers regenbuitje loslaten op te snuiven.

Ons hotel lijkt op een saloon, of een kantoor van Wells Fargo. We eten ’s avond een burger in de plaatselijke saloon en in de avond heb ik even tijd om mijn blog te posten en om mijn journal voor mezelf bij te werken. Ook kijk ik de route even vooruit. Morgen een dikke dag. De dikste tot nu toe. Vroeg op en dan 3 uur naar de grand canyon rijden. We zeiden al tegen elkaar ooh klein stukkie. Daarna gaan we naar Vegas, waar we een Julia dagje inplannen. Die heeft zich zo kranig gedragen. En stiekem hoopt papa op een avondje met een klein beetje rock n roll gehalte in Vegas.

We lezen ook dat de belangrijkste ingangen van Yosemite park voor onderhoud gesloten zijn tot 2017 dat betekend dat we sowieso een omweg van 2 uur moeten maken. Daarnaast is er een waarschuwing afgegeven dat er “the plague” is geconstateerd waarvan de bron in Yosemite zou liggen. (The plague is, de pest) We zijn niet bang aangelegd maar slaan Yosemite even over. Ook omdat we graag die tijd ook in San Francisco willen besteden. (Wellicht gaan we nog door death valley maar we horen hier om ons heen dat dat eigenlijk niet meer is dan een foto moment en hop weer weg, en dat voor 4 uur omrijden, twijfel nog dus. Wat zouden jullie doen?

Zoals het nu lijkt de volgende update weer vanuit Vegas.

Good night folks